Corrosiebescherming en duurzaamheid zijn onder andere afhankelijk van de dekking en het gebruikte materiaal van de afstandhouder.

Om een constructie zo goed mogelijk te beschermen, moet de ‘materiaalintegriteit’ van de betondekking behouden worden. De uitzettingscoëfficiënt van kunststof wijkt af van beton.  Bij wisselende temperaturen kan dit zorgen voor spanningen in het bindingsvlak van de afstandhouder met het omringende beton. In combinatie met de lagere binding van kunststof met beton, kan dit al snel resulteren in het losraken van de afstandhouder in het omringend beton, waardoor een pad ontstaat voor versneld indringen van onder andere chloriden. Hierdoor zal de duurzaamheid van de constructie sterk teruglopen. Betonnen afstandhouders behouden wel de materiaalintegriteit en voorkomen, bij juist gebruik, bindingsproblemen.

Gebruiksvoorschrift betonnen afstandhouders.
De montage mechanismes op de afstandhouders zorgen voor een accurate en snelle positionering, waardoor de correcte betondekking gegarandeerd wordt. Kunststof bevestigingsmechanismen voor betonnen afstandhouders zoals de MoClip of de MoStek van Molenaar Betonindustrie, bevinden zich maximaal 7 mm in de dekkingszone.

Hierdoor hebben deze producten geen nadelige invloed op de duurzaamheid en materiaalintegriteit.

Maar hoe?
Kunststof afstandhouders binden slecht met het omringende beton. Daarnaast is de thermische expansie en krimp van kunststof afstandhouders hoger dan de thermische expansie van beton. Bij het uithardingsproces kan er expansie van de afstandhouder plaatsvinden door een hogere temperatuur in het beton. De afstandhouder ondervindt krimp naar zijn normale formaat nadat het beton is uitgehard en de temperatuur is gedaald. Het resultaat is een scheiding tussen de kunststof afstandhouder en het beton, wat een doorgang voor de chloriden vormt. Deze problemen worden vergroot bij hogere verhardingstemperaturen, zoals uitharding door middel van stoom.

Een kunststof afstandhouder is zelf ook onderhevig aan verwering/corrosie. Hierdoor is de kans dat er een doorgang ontstaat voor schadelijke elementen groter dan bij gebruik van betonnen afstandhouders.